ตอนที่ผมเด็กๆ ผมเป็นเด็กธรรมดาคนหนึ่งที่อยู่ท่ามกลางของหมู่เพื่อน ทุกคนต่างก็ยอมรับให้ผมเป็นหัวหน้าในการที่จะให้พาทำอะไรต่างๆ นานา ทั้งการเล่น และการทำงานอื่นๆ ผมเริ่มเรียนรู้ว่านั่นคือความรักที่ทุกคนได้มอบให้ ผมจำไม่ได้ว่าพ่อกอดผมครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ แต่แม่ผมจำได้เสมอ ทุกครั้งที่ได้พบกันผมต่างก็กอดแม่ประจำ จนทุกวันนี้ผมยังไม่มั่นใจในความรักที่ผมมี แต่ทำไมผมเชื่อเสมอว่ารักแท้มีจริงอยู่ ผมเคยสมมุติให้ตัวเองพบกับรักแท้แล้วจะรักษามันให้คงทนได้อย่างไร แต่ก็เกิดคำถามตามมาคือ ถ้าเป็นรักแท้แล้วทำไมยังต้องรักษาให้คงทน ทั้งๆ ที่เป็นของแท้จะต้องรักษาไว้อีกทำไม การยอมรับที่ทุกคนให้สมัยตอนเป็นเด็ก นั่นหรือคือว่ารัก แต่ทำไมทุกวันนี้ไม่หลงเหลือความทรงจำเหล่านั้นให้ทุกคนที่ยอมรับกันในวันนั้นคงอยู่ถึงวันนี้ ทุกอย่างล้วนเป็นความจริงที่เปลี่ยนไปเสมอ นี้คือเรื่องจริงว่าทำไมความรักครั้งแรกที่พบทำไมถึงได้หวานดูดดื่ม แต่พักหลังจนแก่เถ้าความรู้สึกรักถึงได้เปลี่ยนไปไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิม ผมรู้จักกับคำว่ารักตอนเด็ก และรู้จักตอนโตมันไม่ได้รู้สึกเหมือนกัน ฉะนั้นแล้วผมสรุปว่าความรักมันคือการยอมรับใช่หรือไม่ และการยอมรับจะสิ้นสุดลงเมื่อความรู้สึกภักดีและซื่อสัตย์สิ้นสุดลงก่อน ความรักหรือความยอมรับ หรือความรู้สึกอื่นๆ ต่างก็เกิดขึ้นด้วยเหตุและปัจจัยที่ต่างกัน จนวันหนึ่งทุกความรู้สึกก็จบลง ดับลงเช่นเดียวกับที่มันเกิด นั่นคือเหตุและปัจจัยที่ทำให้ความรู้สึกนั้นดับลง ไม่ใช่ว่าจู่ๆ ก็เกิด จุ่ๆ ก็ดับ ทุกอย่างต่างก็มีเหตุของการเกิดและเหตุของการดับเสมอ ผมเข้าใจแล้ว
นายทีปพัฒน์ พรหมวงศ์
ความสำเร็จเกิดขึ้นได้เพราะความเพียร มนุษย์พัฒนาไปในทางที่ตนเองเชื่อ
